Dat telkens toch wel verbazende subtiele evenwicht is even onmiskenbaar terdege beredenerend!
LINDA MOLLEMAN: MERKWAARDIG COMBINEREND
We vermoeden dat Linda Molleman met haar objecten en installaties, die alle in eerste instantie van sereniteit, soliditeit en eenvoud getuigen, vooral de aandacht wil vestigen op de intrinsieke schoonheid van eenvoudige materialen als hout, ijzer en steen. Bovendien wendt ze die aan in doorgaans verrassende en ogenschijnlijk toch spontane vormen en combinaties.
Verder valt op hoe opvallend (!) discreet de hand van de kunstenares in dit alles is geweest. Maar het kan niet anders: dat telkens toch wel verbazende subtiele evenwicht is even onmiskenbaar terdege beredenerend ! Ook inhoudelijk speelt deze kunstenares in een treffende eenvoud een verrassend spel met tegenpolen: bonkige, immune onverstoorbaarheid en broosheid vooral, ongerepte massiviteit en fragiele elegantie, leven en dood ook, beweging en mobiliteit, geborgenheid en vrijheidsdrang.
Linda Molleman studeerde aan de academies van Oostende en Antwerpen. Steeds was het de beeldhouwkunst die haar intrigeerde. Ze legde er zich dan ook van meetaf aan exclusief op toe. In haar recentste werken streeft ze dus duidelijk naar een afgewogen combinatie van diverse materialen. Dit nieuw werk kunt u tot en met 31 maart gaan bekijken in en rond hotel ‘Alfa Dante ‘, bij de Coupure. Vlak tegen de sluis al treffen we een constructie waarin we de basismaterialen ( hout, steen en ijzer ) terugvinden. Een rechthoekig opstaand houten vlak met een in roestig ijzer verwerkt, volmaakt rond gat, waardoor een soort paal ‘voor anker ‘ lijkt te duiden. ‘ Hier tref je mij ‘. De patrijspoort ( ? ) nodigt u misschien wel uit tot een weidse blik over de Coupure. Hier treft niet alleen de eenvoud, maar ook de feeling voor materialen die ‘geleefd ‘ hebben en uit zichzelf mooi zijn. Een voorsmaakje van de fijnzinnige manier waarop Molleman niet tot combinatie vermoede materialen toch laat samenleven. Het meest frappante werk vonden we in de tuin: 4 gietstenen pijlers waarop neerdwarrelende ruitjesvlak betonijzer is blijven haperen. Mooi is het contrast tussen die opstaande stoere pieken en dat zweverig vlak.
Dat evenwicht! In de patio ligt een gespleten leisteenplaat waaruit zwammen lijken te groeien. Op een andere plek treffen we de arduinblokken, schijnbaar willekeurig op en naast elkaar getast.
De stenen vertonen summiere bewerkingen. Een golvend bindijzer krult zich dan weer energiek door de vergaderzaal, gesteund en afgeremd door een marmeren knoest. Verder: Gebroken Eenheid, een verweerd kiezelblok wordt door enkel houtblokken tot een hellend vlak gemaakt. Metalen ringen houden een ruwe schors omsloten, waaraan een ferme, gladde (vervaarlijke) spies zich lijkt te willen losrukken. Een verwijzing naar oorlog? Finaal nog wat kleinere installaties.
Deze werken kunt u elke dag gaan bekijken, van 10u tot 22u.
Ook in het weekend.
JOHAN DEBRUYNE
NIEUWSBLAD
1991
