Kunnen pijn en een moeilijk te verteren verdriet een weelde zijn en een gekoesterde bron voor gelouterde schoonheid? Ik weet dat mooi dikwijls lelijk is
DE VEELZIJDIGE POËZIE VAN EEN BEELDALCHEMISTE
Op haar eerste solotentoonstelling (1991–Alfa Dante in Brugge) waagde ik het om LINDA MOLLEMAN aan het publiek voor te stellen al een verwarrende en verrassende kunstenares.
Ze is het nu nog steeds.
Haar vele beelden, installaties en environmenten vormen een omvangrijk oeuvre dat zich in wezen zeer rijk en verscheiden manifesteert.
Toch is er een rood-zilveren draad.
Hoe vertaal je bijvoorbeeld je innerlijke beleving – in Linda’s geval een duidelijk terug te vinden verwerking van een verterend rouwproces, namelijk de verdrinkingsdood van haar achtjarig zoontje – en het besef van tijd en ruimte in een zichtbare werkelijkheid? Hoe komt de overgang van mentaal binnen naar fysiek buiten tot stand? Wat is het verschil tussen half-vol en half-ledig, en wat verkies je? Kunnen pijn en een moeilijk te verteren verdriet een weelde zijn en een gekoesterde bron voor gelouterde schoonheid? Ik weet dat mooi dikwijls lelijk is.
De beeldalchemiste LINDA MOLLEMAN slaagt erin met een bijzondere gevoeligheid voor de meest ongebruikelijke beeldmaterialen een permanente dialoog te realiseren, waarbij elk materiaal het mogelijk maakt dat een ander materiaal ook in en onder een verschillende vorm gaat meetrillen.
Linda’s belangstelling voor astrologie, natuurfilosofie, het Oosten, het bovennatuurlijke, maar ook het al dan niet afweren van geloof, bieden de spirituele ondertoon voor haar beeldend doen en denken.
‘Het onzichtbare zichtbaar maken’, dixit Paul Klee, is de opdracht van de kunstenaar.
‘Het (onzichtbare) ook geestelijk opladen’, is een must voor Vassily Kandinsky. Lijn, vorm, structuur, kleur, enzovoort, zijn de middelen.
Door Mollemans veelzijdige poëzie kan het werk niet stereotiep worden. Geen herhaling noch vertaling, geen herkenbare verarming, maar een ver-rijkend aanbod binnen eenzelfde visie.
Titels kunnen duiden, inzichten bieden en opties toelichten.
‘In een Cirkel van Stilte’ (2008), een installatie gepland voor het Oostendse Vogelzangpark, zal het goed toeven zijn. Wie er te midden van de omrastering en de bomen zal kijken en wegdromen en de stilte proeven, wordt een bevoorrechte genieter en ziener, een gezonde voyeur van kunst getekend en ontworpen door LINDA MOLLEMAN.
LEO MADELEIN
KUNSTCRITICUS
ISEL, KUNST EN KULTUUR MAGAZINE
2005